Rozliczanie składek ZUS w kosztach podatkowych

Składki ZUS stanowią obligatoryjny element związany z wynagrodzeniami pracowniczymi. Odprowadza się je w przypadku pracowników i znacznej części zleceniobiorców. Składki ZUS należne od wynagrodzeń są w części finansowane przez pracownika, a w pozostałej części przez pracodawcę. Zmiana, którą wprowadziła ustawa z dnia 7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw jest jedną z istotniejszych zmian w ostatnim czasie.

Zasady obowiązujące przed ustawą nowelizującą

Do końca 2022 roku przepis art. 15 ust. 4h ustawy o CIT wskazywał, że składki na ubezpieczenia społeczne w części, które finansowane są przez płatnika składek oraz składki na FP, FS i FGŚP stanowią koszty uzyskania przychodu w miesiącu, za który wynagrodzenia są należne, pod warunkiem, że składki zostały opłacone z tytułu należności wypłaconych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu:

→ za który są należne – w terminie wynikającym z przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych,

→ następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony – nie później niż do 15. dnia miesiąca, w którym dokonywana jest wypłata wynagrodzenia.

W przypadku, gdy powyższe terminy nie zostały dochowane, wówczas – niezależnie od przyczyn – można nimi było obciążyć koszty podatkowe pracodawcy, który występował w roli płatnika – w dacie zapłaty do ZUS, co było uregulowane w art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7 ustawy o CIT.