Analiza rentowności i ryzyka inwestycji modernizacyjnych wykonywana metodą różnicową

Analitycy zajmujący się badaniem rentowności projektów inwestycyjnych metodyką DCF (ang. Discounted Cash Flow) zdyskontowanych przepływów pieniężnych doskonale dają sobie radę z budową modelu inwestycyjnego. Istnieje jednak pewna trudność przy przeprowadzaniu analizy dla projektów modernizacyjnych.

Kwestię wyboru metody sporządzania analizy dość szczegółowo opisano w „Wytycznych w zakresie zagadnień związanych z przygotowaniem projektów inwestycyjnych, w tym projektów generujących dochód i projektów hybrydowych na lata 2014-2020”. Analizy dokonuje się na podstawie odpowiedzi na dwa pytania:

• Czy możliwe jest oddzielenie strumienia przychodów inwestycyjnych od ogólnego strumienia przychodów inwestora?
• Czy możliwe jest oddzielenie strumienia kosztów operacyjnych i nakładów związanych z inwestycją od ogólnego strumienia kosztów operacyjnych i nakładów inwestora?

Jeżeli odpowiedź przynajmniej na jedno z wyżej wymienionych pytań jest negatywna, nie można zastosować metody standardowej. Model inwestycyjny zawierający analizę finansową jest przeprowadzany złożoną metodą, która opiera się na różnicowym modelu finansowym, czyli obliczeniu efektu krańcowego i wykonaniu na jego podstawie analizy rentowności modernizacyjnego projektu inwestycyjnego.

Jak to wykonać?

W zależności od tego, czy analizę finansową wykonuje się w kontekście uzyskania odpowiedzi na pytanie: „Czy to się opłaca?” na poziomie całej firmy czy też wybranych aktywów, trzeba przygotować dwa modele finansowe:

• model finansowy dla firmy bądź zdefiniowanych aktywów w scenariuszu „bez inwestycji modernizacyjnej” – w tym przypadku wszystkie projekcje wykonuje się tak, jakbyśmy nie robili nic,
• model finansowy dla firmy bądź zdefiniowanych aktywów w scenariuszu „z inwestycją modernizacyjną” – w tym przypadku wszystkie projekcje wykonuje się, uwzględniając wpływ inwestycji modernizacyjnej na amortyzację, przychody oraz zmienne i stałe koszty operacyjne.

Następnie od modelu „z inwestycją modernizacyjną” odjąć trzeba model „bez inwestycji modernizacyjnej”.

Raport różnicowy w tabeli rachunku przepływów pieniężnych będzie bazą do obliczenia wskaźników rentowności dla projektu i dla kapitału własnego charakterystycznych na tym poziomie analizy. Oblicza się zatem: wartość bieżącą netto projektu – NPV (ang. Net Present Value), wewnętrzną stopę zwrotu dla projektu – IRR (ang. Internal Rate of Return), zmodyfikowaną wewnętrzną stopę zwrotu dla projektu – MIRR (ang. Modified Internal Rate of Return), indeks rentowności – PI (ang. Profitability Index), zdyskontowany okres zwrotu dla projektu – DPP (ang. Discounted Payback Period), wartość bieżącą netto kapitału własnego – NPVe, wewnętrzną stopę zwrotu dla kapitału własnego – IRRe, zmodyfikowaną wewnętrzną stopę zwrotu dla kapitału własnego – MIRRe, zdyskontowany okres zwrotu dla kapitału własnego – DPPe.

Raport różnicowy w tabeli rachunku wyników będzie bazą do obliczenia wskaźników rentowności charakterystycznych na tym poziomie analizy. Oblicza się więc ekonomiczną wartość dodaną EVA™ (ang. Economic Value Added) na koniec każdego roku projekcji, zdyskontowaną, skumulowaną, ekonomiczną wartość dodaną DCVA (ang. Discounted Value Added) dla całego okresu życia ekonomicznego, wewnętrzną stopę zwrotu opartą na DCVA – IRRd, zmodyfikowaną, wewnętrzną stopę zwrotu dla projektu opartą na DCVA – MIRRd.